Ik zit hier nu zes jaar.
Toen ik er introk, was het net gerenoveerd – helemaal kaal.
Een tuin, met een hele hoge schutting er omheen, achter de bomen langs.
– Stonden die bomen echt in jouw tuin? Of in De Bajonet?
Echt in mijn tuin.
Mijn tuin.
(lacht)
Die tuin was helemaal overwoekerd met klimop en vlier en berenklauw en brandnetels.
Je had die schutting en ik dacht: ik maak een deurtje!
Dan kon ik zien wat er achter was,
want die schutting was echt heel hoog.
Toen we de tuin begonnen op te ruimen, vonden we plots twee deuren.
Zomaar in de tuin.
We hebben één deur midden in de tuin gezet,
een poort naar een andere wereld,
gestut met een metalen buis die we ook in de tuin hebben gevonden.
Eigenlijk een beetje een gek tafereel..
met een paar stoeltjes er omheen..
midden in de tuin.
De volgende dag belde de Woningbouw Vereniging:
“We gaan de tuin achter aanpakken, doe je mee?”
– Echt de volgende dag?
Ja, de volgende dag.
Ik viel van mijn stoel.
Voorheen waren er tien moestuinen.
Twee van die tuinen waren omgebouwd tot karperkwekerij:
de ene tuin was de kwekerij en de andere een karpervijver.
Die was van Nelis..
– De man van Mies?
De man van Mies ja.
Die bestierde de boel een beetje.
Maar hij kwam te overlijden.
Daarna ging het heel snel bergaf met de kwekerij, en Woonstad vond dat er iets moest gebeuren.
Toen hebben we hier een avond georganiseerd en moodboards gemaakt van wat iedereen wilde.
Wolbert wilde een theehuis en een moestuin, een kruidentuin en bloemen.
Ik wilde heel graag een labyrint.
– Dat is er nu!
Het maken van de plannen heeft wel twee jaar geduurd.
Wolbert heeft een ontwerp gemaakt.
En met Woonstad sloten we een ontwikkelingsovereenkomst:
wij zouden arbeid leveren en zij kwamen met geld over de brug.
De tuin is leeggehaald, een aannemer heeft het bestraat.
Oktober 2014 is het opgeleverd.
Drieënhalf jaar heef het geduurd.
– Een lange weg.
Ja, maar toch ben ik blij met wat er in die korte tijd verwezenlijkt is.
(Opgetekend in Tuin de Bajonet op 8 juni 2018)
Zelfportretten van het Oude Westen 