Ik ben Francesco.
Ik ben architect.
Ik ben naar Rotterdam gekomen om familie te zien.
En om werk te vinden, want in Portugal was dat niet makkelijk door de crisis.
Eerst kwam ik twee weken, op vakantie.
En ik genoot van deze stad.
Intussen woon ik hier drie jaar.
Ik heb in verschillende landen gewoond: Portugal, Spanje, Italië, Colombia, Algerije.
Colombia is een fantastisch land.
En Algerije is ook interessant.
Maar daarna dacht ik aan Nederland.
Een land met een stabiele economie,
zodat ik er meer dan een jaar kan blijven.
Ik ben naar Nederland gekomen om te aarden.
Om mijn zus te zien, en mijn nichtjes te zien opgroeien.
Ze zijn vijf en zeven jaar oud.
Een heel leuke leeftijd.
Het is geweldig om oom te zijn.
Ik heb zelf nooit aan kinderen krijgen gedacht,
maar toen ik die snotapen zag, ging ik meteen voor de bijl.
Soms stellen ze uitdagende vragen.
Ik heb een mannelijke partner en twee jaar geleden vroegen ze al:
je hebt mama en papa
en jij en Remy.
Hoe zit dat dan?
Ik heb het ze proberen uit te leggen,
en ze begrepen het.
Als je uit een land als Portugal komt,
waar homoseksualiteit nog niet zo geaccepteerd is,
om dan met een vijfjarige in gesprek te gaan
die het als natuurlijk aanvoelt
het is geen vraag voor hen
het is gewoon zo.
Dat is erg mooi om te zien.
(Opgetekend in Leeszaal West op 9 juni 2018)
Zelfportretten van het Oude Westen 