Soms hangt aan een sleutel een heel verhaal vast.
Soms ook helemaal niet.
Ik was te vroeg
of Hans was te laat
maar ik ging alvast koffie drinken bij Pameijer.
Twee minuten zou het duren, zei Joke.
Ze was het apparaat aan het schoonmaken.
Maar die twee minuten werden een kwartier,
de machine sputterde tegen.
Door de tijd te nemen, merkte ik rechtsboven het koffiezetapparaat een grote sleutel op.
Waar is die van?
– Die is gekleid.
– De hemelpoort.
– Ik denk dat die is binnengekomen en dat iemand het leuk vond om hem op te hangen.
– Dacht jij dat het een echte sleutel was?
Nou, ik loop deze maand zelf rond met een sleutel. Kijk.
– Oooo, een loper !!!
– Alle deuren gingen daarmee open. Dan kon je bij iedereen naar binnen.
– Hoe kom je daaraan?
Van huisarts Ineke.
De eerste dag van onze tour kwam zij naar de Aktiegroep omdat ze wist dat ik verhalen verzamel.
Zij heeft mij deze loper gegeven, tot na het project.
– Ja, ik ken hem wel.
Toen Ineke als huisarts begon, zeiden ze haar dat ze bij de ijzerwinkel zo’n loper moest kopen.
Zodat als iemand niet snel genoeg naar beneden kwam, ze alvast naar binnen kon.
Maar ze heeft hem niet vaak gebruikt.
– Ik heb nog gasmunten, die vond je ook in ieder huis.
– Oh en oude huurrekeningen. En het ziekenfonds. Is ook alweer antiek.
– Mijn geboortebewijs heb ik ook nog.
– Ik heb van mijn dochter een stukje van de navelstreng bewaard. Die heb ik aan haar gegeven. Maar die van mijn zoon heb ik nog.
– En een plukje haar.
– Ja! Ja, ik ook! Heel licht blond was ze.
– Maar dat is leuk zeg, een loper.
Ik vond het erg symbolisch dat ik op de eerste dag van onze tour de sleutel van het Oude Westen kreeg.
– Ja heel leuk. Heel leuk.
– Ik heb ook nog zo’n klik klak ding.
– Een wat?
– Zo’n speelgoedkikkertje. Dan zat je in de klas en deed je expres, klik klak. Slaat nergens op dat ik dat nog heb.
– Tegenwoordig gebruiken ze die bij de hondentraining.
(Opgetekend bij Pameijer Klus & Werk op 14 juni 2018)
Zelfportretten van het Oude Westen 