Ik ben Suzan.
Suzan is een internationale naam.
Je vindt hem in Nederland, maar ook in Turkije.
Mijn vader kwam in 1966 vanuit Turkije – na enkele omzwervingen in België – naar Rotterdam.
Hij werkte als stratenlegger, en later als lasser voor RDM.
Ik ga om de twee jaar naar Turkije.
We hebben een huisje in Yalova.
Het lijkt daar een beetje op West-Kruiskade.
Ik hou van evenwicht.
Als ik iets koop, koop ik het altijd per twee.
Als van een set van zes glazen
één glas breekt,
dan moeten alle glazen weg.
Ik word gek als de set niet compleet is.
Mijn lievelingskleuren zijn zwart en wit.
Alles in mijn huis is zwart-wit.
Alles heeft zijn eigen plek.
Alleen de mannen zijn niet in evenwicht: dat zijn er drie.
Twee zoons en één echtgenoot.
En één dochter.
Vroeger las ik veel, maar sinds ik getrouwd ben en kinderen heb minder.
Tony Hawks las ik graag.
Dan zat ik helemaal in die wereld.
Maar eenmaal je kinderen hebt,
nou dan sta je met beide benen stevig in de realiteit.
(Opgetekend bij Krachtvrouwen Naai-atelier op 22 juni 2018)
Zelfportretten van het Oude Westen 