Onverwachte ontmoetingen

Wij zijn Joop en Ineke.
Wij houden van onverwachte ontmoetingen.

Een paar jaar geleden trakteerden onze kinderen ons
voor Inekes verjaardag
op een etentje bij Hotel New York.
Maar dat was nog niet alles.
Ze hadden nog een cadeau voor ons.
Een beauty case.. met daarin..
een bon voor een weekendje Antwerpen
met verblijf in het Hilton Hotel.

Dat vonden we heel bijzonder,
we waren helemaal ontdaan.
Onze schoonzoon zei:
“Jullie zijn altijd zo goed voor ons,
nu is het tijd om eens iets terug te doen.”

Kort daarna hebben we ons reisje gepland.
We zijn vertrokken in Rotterdam Centraal,
met de trein,
en ontmoetten in die trein meteen twee mensen
die op weg waren naar een concert van Mahler in Brugge.

Daarna spraken we een man die al drie maanden onderweg was.
Hij was op reis,
maar kwam ieder jaar op bezoek bij zijn moeder in Breda.

Ja, wij ontmoeten graag.
Wij houden ervan om zomaar gesprekken aan te gaan.

In Antwerpen gingen we naar een restaurantje, Het Elfde Gebod.
Ook al wilden we eigenlijk naar restaurant Het Vermoeide Model.
Maar dat zat vol.
Dus gingen we naar Het Elfde Gebod,
en wie kwamen we daar tegen?
Marco Borsato.

Na het diner gingen we terug naar het hotel.
En wie kwamen we daar opnieuw tegen?
Marco Borsato.
Die sliep ook in het Hilton.
Hij gaf een concert in het Sportpaleis.

Nu, de kelner in dat hotel, dat was een Nederlandse jongen.
Die kwam vers van de hotelschool.
Hij kwam uit Bergschenhoek,
had gestudeerd in Breda,
en werkte nu in Antwerpen.
En hij had verkering gekregen met een Zuid-Amerikaanse.

De dag erna gingen we dan toch eten in Het Vermoeide Model,
en toen we terugkwamen, vonden we allerlei lekkernijen in onze kamer.
Bonbons, en aardbeien met chocolade.
Had die jongen voor gezorgd. 

Op de terugweg ontmoetten we een jongen uit Schoten.
Vijftien jaar oud.
We hadden op het perron al wat met hem gepraat:
hij vertelde dat zijn vader in België woonde en zijn moeder in Nederland.
Ze waren gescheiden.
Moeilijke situatie.
Toen we de trein instapten, is hij ons gevolgd,
en bij ons komen zitten.
Hij was een beetje verdrietig,
we hadden echt met hem te doen.
Dus wij met hem praten.
We vroegen hem of hij aan sport deed.
Nee, zegt hij, maar wel aan stijldansen.
Wil je later dan danser worden?
Nee, ik wil auto’s maken en in Amerika verkopen.
Ja, hij wilde auto’s maken, een heel speciaal type auto’s.

Toen we thuis waren,
hebben we dit hele verhaal opgeschreven.
Wij zijn geen schrijvers,
maar we vonden al die ontmoetingen zo bijzonder dat
we vonden dat we er iets mee moesten doen.
We hebben het verhaal opgeschreven
en doorgemaild naar onze schoonzoon en dochter.
Ze vonden het heel ontroerend.
En ze zeiden: “Goed dat je dit hebt opgeschreven,
nu kan je het over een jaar nog eens lezen
en het dan helemaal herbeleven.
Dan heb je er twee keer plezier van.”

(Opgetekend bij Wijkpark ism Zig-Zag City op 23 juni 2018)