Aan tafel zitten
Isadora, Eugene, Ben (van Benjamin), Hennie, Cora, Agnes, Evert, Bianca en Rine.
Agnes gaf vroeger les,
aan de lagere school.
Ben woont in Schiedam,
met uitzicht op het water.
Dat vindt hij mooi.
Evert houdt van de Ardennen.
De bomen, de rivieren.
Wanneer je onderaan een helling staat, zie je boven allemaal kleine huisjes.
Wanneer je boven bent, zie je beneden allemaal kleine huisjes.
Hij woont in de Vierambachtsstraat,
en komt naar de Leeuwenhoek met de tram.
In Indië hebben mensen drie namen:
hun voornaam, de naam van hun vader en de naam van hun grootvader.
De achternaam Rams komt bijvoorbeeld een miljoen keer voor,
maar door die drie namen weet iedereen toch wie je bent.
Eugene wordt door iedereen Benipte genoemd,
naar zijn familienaam.
Hennie houdt van de zomer en de zon.
Ze is op Zuid geboren, in West gaan wonen en woont nu in Zevenkamp.
Ze heeft achttien kleinkinderen,
ze kent niet alle namen.
Die vergeet ze,
ook al houdt ze van hen.
Ze herinnert zich nog hoe het was in de kleuterschool.
Er was een grote zandbak omheen.
Ze is twee keer per week in de Leeuwenhoek,
de andere dagen zit ze gewoon thuis.
Er is altijd wel wat te doen.
Maar wat ze gisteren heeft gedaan, weet ze niet meer.
Agnes is laatst met de rolstoel naar het Wijkpark gegaan.
Een veld noemt ze het.
Ze is nu zevenenzeventig.
Toen ze achtendertig was, kreeg ze een beroerte.
Daarna was alles aan haar rechterkant verlamd.
Ze kan nog steeds lopen,
maar heel langzaam.
Na haar beroerte is ze lang verdrietig geweest.
Het was als een handicap,
ze kon plots niet meer autorijden.
Ze heeft veel gehuild.
Maar na verloop van tijd zei ze:
“Kom, verder leven.
Vooruit kijken!”
Rine zingt mee met de radio:
it’s been a long, a long time coming
but i know a change is gonna come.
(Opgetekend bij Zorgcentrum De Leeuwenhoek op 28 juni 2018)
Zelfportretten van het Oude Westen 